W wyniku wyburzeń w trakcie II wojny światowej przestała istnieć zachodnia pierzeja Starego Rynku w Bydgoszczy. Rynek utracił pierwotne proporcje a stojący „plecami” do rynku budynek dawnego kolegium Jezuickiego zaczął pełnić rolę ratusza. Celem konkursu było przywrócenie pierwotnych proporcji rynku, rozbudowa ratusza, utworzenie nowych przestrzeni wystawienniczych dla lokalnego muzeum oraz modernizacja płyty rynku. Poza dość złożonym programem główne wyzwanie projektowe stanowiło ustosunkowanie się do historii której liczne warstwy odcisnęły się tak w miejscu dawnej pierzei jak i na samym rynku.

Celem projektu jest wytworzenie relacji do historii opierającej się na charakterze przestrzeni, proporcjach, i interpretacjach wydarzeń, w przeciwieństwie do bezpośrednich cytatów, naśladownictwa form i detali.

Projekt traktuje posadzkę rynku (salonu miejskiego) oraz budynek ratusza i muzeum (podstawowych funkcji miejskich) całościowo. Płyty posadzki rynku tworzą swego rodzaju dywan miejski który kontynuuje się w parterach budynków i niejako pod istniejącym budynkiem ratusza. W ten sposób ratusz zajmuje tradycyjne miejsce na rynku a otwartość parterów i kontynuacja posadzki rynku w budynkach podkreśla publiczny charakter znajdujących się tam funkcji – sala promocji miasta, strefy wejściowe. Połączenie wewnętrznego dziedzińca z rynkiem i sąsiadującymi ulicami sprawia iż staje się on fragmentem przestrzeni publicznej miasta a nie prywatnym podwórkiem ratusza. Projekt płyty rynku nie dominuje otoczenia, lecz jest tłem dla codziennego życia miasta. Jego kompozycja interpretuje materialne i niematerialne elementy historii używając ich do kreowania współczesnej przestrzeni miejskiej. Układ elementów wydziela strefy w płaskiej przestrzeni rynku: 40 czarnych płyt – memoriał, kompozycja z lunet ukazujących fundamenty dawnych zabudowań i fontann – strefa interakcji, oświetlenie wzdłuż głównych os ruchu – strefa komunikacji.

Zachodnią pierzeje tworzą dwie bryły, otwarta(szklana) bryła ratusza oraz zamknięta (betonowa) bryła muzeum, rozdzielone kubaturą pustki w miejscu gdzie niegdyś stał kościół. Pustka ma kilka znaczeń: podkreśla oś wejściową do istniejącego ratusza, rozdziela dwie różna funkcje oraz opowiada historie miejsca (pustka kościoła podświetlana w nocy). Elementem spajającym nowe budynki z istniejącym ratuszem jest skóra wykonana z elementów okiennicowych pokrytych siaką aluminiową anodyzowaną w kolorze elewacji istniejącego budynku. Okiennice swoim drobnym podziałem, różną szerokością oraz zmiennością kompozycji oddają charakter dawnych kamieniczek.

Podstawowym założeniem dla budynków zachodniej pierzei było nawiązanie do historii przez tektonikę. Nowe obiekty opierają się na strukturze podziałów dawnej zabudowy a dalsze podziały tej nieregularnej siatki tworzą zróżnicowane proporcje elementów przynależących do konkretnego modułu. I tak proporcje okien i okiennic (wzmocnione różnicą w transparentności) odróżniają fragmenty pozornie jednorodnej elewacji w miejscach gdzie kiedyś stały dwie różne kamienice. Strategia ta pozwala również na zachowanie części ewentualnie zachowanych fundamentów.